W ciągu ostatnich kilkunastu lat w całej Europie obserwuje się drastyczny zanik roślinności kserotermicznej. Jako główny powód tego procesu uznano daleko idące zmiany w sposobie użytkowania gruntów, głównie zarzucanie ekstensywnej gospodarki pasterskiej oraz zalesianie i zaorywanie muraw, nawożenie i dosiewanie gatunków wysoko-produktywnych, czyli intensyfikację rolnictwa. Proces ten bardzo dotkliwie odczuwalny jest również w Polsce. Szacuje się, że w ciągu ostatnich 30 lat powierzchnia dobrze zachowanych muraw kserotermicznych w Polsce zachodniej zmniejszyła się do zaledwie 30% stanu z polowy lat 70. Jeśli proces ten nie zostanie powstrzymany w ciągu najbliższych kilkunastu lat można spodziewać się zaniku ponad 80% stanowisk rzadkich gatunków kserotermicznych, w tym całkowitego wymarcia kilku z nich. Problem dotyczy szczególnie stanowisk izolowanych, w obrębie muraw o niewielkiej powierzchni, oddalonych od miejscowości i nie mających szans na przywrócenie użytkowania rolniczego. Stanowisk takich jest bardzo wiele, część z nich to stanowiska chronione w formie rezerwatów czy użytków ekologicznych, jednak błyskawicznie zanikające w wyniku braku użytkowania i zabiegów ochrony czynnej.